Keizer Carinus was de zoon van keizer Carus en werd in 283 na Christus geboren. Na de dood van zijn vader in 283 werd Carinus, samen met zijn broer Numerianus, gekozen tot keizer door het Romeinse leger. Carinus regeerde het westelijke deel van het Romeinse rijk, terwijl zijn broer Numerianus het oostelijke deel onder zijn hoede had. Carinus had al eerder een belangrijke rol gespeeld in de regering van zijn vader, waar hij verantwoordelijk was voor de zuidelijke provincies van het rijk. Hij stond bekend als een deskundig militair leider en nam deel aan verschillende militaire campagnes, waaronder de strijd tegen de Sassanidische Perzen.

Na de dood van zijn vader richtte Carinus zijn aandacht op het versterken van zijn positie binnen het rijk en het voortzetten van de militaire campagnes tegen de Perzen. Hij versterkte de grenzen van het rijk en slaagde erin om de Perzische dreiging te verminderen. Carinus stond echter ook bekend om zijn losbandige levensstijl en zijn voorliefde voor excessen en extravagante feesten. Dit leidde tot ontevredenheid onder zijn onderdanen en zorgde voor spanningen binnen zijn eigen regering. Zijn reputatie als roekeloze en corrupte heerser werd verder versterkt door zijn vermeende affaires met de vrouwen van zijn officieren en zijn neiging om zijn eigen soldaten te verwaarlozen ten gunste van zijn persoonlijke genoegens.

In 285 kwam er echter abrupt een einde aan het bewind van Carinus. Tijdens een militaire campagne tegen zijn broer Numerianus in het oosten van het rijk, werd Carinus gedood door een van zijn eigen officieren, die zich tegen hem had gekeerd. Deze gebeurtenis markeerde het einde van de korte maar turbulente regering van Carinus en leidde tot de opkomst van Diocletianus als de nieuwe keizer van het rijk.

Carinus is geen keizer die veel aandacht heeft gekregen in de geschiedenisboeken en wordt vaak over het hoofd gezien door historici. Zijn reputatie als een roekeloze en corrupte heerser heeft bijgedragen aan het feit dat zijn naam vaak vergeten wordt. Toch was zijn militaire ervaring en kennis van het rijk van onschatbare waarde voor zijn vader tijdens zijn regering. Carinus’ houding tegenover het christendom was ook ambivalent. Hij leek te proberen om een ​​gematigd beleid te voeren en sommige christenen te beschermen, maar hij was ook betrokken bij de vervolging van christenen in sommige delen van het rijk. Zijn houding ten opzichte van de christenen wordt vaak vergeleken met die van zijn vader, die bekend stond om zijn tolerantie jegens de christenen.

Ondanks zijn beperkte regeringstijd en zijn controversiële reputatie, heeft Carinus een blijvende erfenis nagelaten in de geschiedenis van het Romeinse rijk. Zijn militaire prestaties en inspanningen om de grenzen van het rijk te versterken hebben bijgedragen aan de stabiliteit en veiligheid van het rijk, wat van groot belang was in een tijd van politieke onrust en externe bedreigingen.

Bovendien is de dood van Carinus een belangrijk moment in de geschiedenis van het Romeinse rijk, omdat het de opkomst van Diocletianus markeerde. Diocletianus zou de laatste keizer zijn die erin slaagde om het rijk te herstellen en te reorganiseren voordat het definitief ineenstortte.