Keizer Constantijn I, ook bekend als Constantijn de Grote, was een van de belangrijkste keizers in de geschiedenis van het Romeinse Rijk. Hij regeerde van 306 tot 337 na Christus en wordt vooral herinnerd vanwege zijn belangrijke bijdragen aan de ontwikkeling van het christendom en de manier waarop hij het rijk hervormde. In deze tekst zullen we zijn leven, heerschappij en nalatenschap nader bekijken.

Constantijn werd geboren in 272 na Christus in Naissus, dat tegenwoordig bekend staat als Niš, in Servië. Hij was de zoon van Constantius Chlorus, een Romeinse generaal en oudkeizer, en Helena, een christelijke vrouw van lage afkomst. Na de dood van zijn vader in 306 na Christus riep Constantijn zichzelf uit tot keizer van het westen en begon hij zijn lange en succesvolle heerschappij over het Romeinse Rijk. Een van de belangrijkste veranderingen die Constantijn doorvoerde tijdens zijn regeerperiode was zijn verplaatsing van de hoofdstad van het rijk van Rome naar Byzantium, dat hij hernoemde tot Constantinopel. Deze verhuizing gaf Constantijn meer controle over het oostelijke deel van het rijk en maakte het gemakkelijker om het rijk te verdedigen tegen externe bedreigingen.

Constantijn was ook de eerste keizer die het christendom openlijk ondersteunde en maakte het tot een van de belangrijkste religies van het rijk. Hij bekeerde zich waarschijnlijk tot het christendom tijdens zijn leven, maar was niet de eerste keizer die het christendom accepteerde. Eerder hadden keizers als Galerius en Diocletianus christenen vervolgd. Constantijn zag echter de voordelen van een religie die eenheid en stabiliteit kon brengen in een rijk dat geplaagd werd door interne conflicten en verdeeldheid. In 313 na Christus ondertekende Constantijn het Edict van Milaan, waarmee hij de vrijheid van godsdienst voor alle religies binnen het rijk garandeerde, waaronder het christendom. Dit was een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van het christendom en maakte het mogelijk voor christenen om openlijk hun geloof te belijden en te aanbidden zonder te worden vervolgd.

Na het Edict van Milaan zette Constantijn zich in om het christendom te bevorderen en te beschermen. Hij bouwde verschillende kerken en begunstigde het christendom door middel van wetgeving. Hij riep het Concilie van Nicea bijeen in 325 na Christus om de belangrijkste leerstellingen van het christendom vast te stellen en op te lossen, onder andere het debat over de goddelijkheid van Jezus Christus. Een andere belangrijke prestatie van Constantijn was zijn reorganisatie van het Romeinse leger en de administratie van het rijk. Hij creëerde nieuwe provincies en versterkte de grensverdediging. Hij introduceerde ook nieuwe belastinghervormingen en verhoogde de controle op de lokale overheden om zo meer centrale macht te krijgen. Deze hervormingen hielpen het rijk te stabiliseren en te versterken, wat bijdroeg aan de langdurige heerschappij van Constantijn.