Keizer Constantius I Chlorus was een belangrijke Romeinse keizer die regeerde van 305 tot 306 CE. Hij was de vader van de beroemde keizer Constantijn de Grote en wordt vaak over het hoofd gezien vanwege de prestaties van zijn zoon. Desondanks was zijn eigen heerschappij van groot belang voor de stabiliteit en ontwikkeling van het Romeinse rijk in de late oudheid. Constantius werd geboren in Moesia, in de buurt van de Donau, in 250 CE. Hij werd opgeleid in het Romeinse leger en klom op tot de rang van tribuun, voordat hij een militaire campagne leidde in Britannia. Zijn succesvolle campagne tegen de Picten en Schotten in 296 CE leverde hem de bijnaam “Chlorus” op, wat “bleek” of “bleekgezicht” betekent, vanwege zijn blonde haar en lichte huid.

In 305 CE werd Constantius door keizer Diocletianus benoemd tot caesar, wat betekende dat hij een van de vier keizers van het rijk was. Hij kreeg de controle over Gallië en Britannia toegewezen en leidde succesvolle militaire campagnes tegen de Germanen en de Franken. In 306 CE stierf keizer Constantius I Chlorus echter onverwachts in Eboracum (het huidige York), waardoor zijn zoon Constantijn de Grote de opvolger van zijn vader werd.

Hoewel zijn regeerperiode kort was, had Constantius I Chlorus een grote invloed op de geschiedenis van het Romeinse rijk. Onder zijn leiding werden belangrijke militaire hervormingen doorgevoerd, waaronder de introductie van de legioenen comitatenses, die meer mobiel waren dan de oudere legioenen en sneller konden reageren op bedreigingen van buitenaf. Hij was ook verantwoordelijk voor de hervorming van de belastingen en het muntenstelsel van het rijk, waardoor de economie werd gestabiliseerd en versterkt.  Een van de belangrijkste prestaties van Constantius was echter zijn succesvolle campagne tegen de Franken in 306 CE. Hij wist de Frankische koning Chlodio te verslaan en stelde de grens van het rijk veilig. Dit was van groot belang voor de stabiliteit van het rijk en zorgde ervoor dat de Romeinen zich veiliger voelden in hun grensgebieden.

Constantius I Chlorus was ook een van de weinige Romeinse keizers die de christenen niet actief vervolgde. In plaats daarvan stond hij bekend om zijn tolerantie jegens de christenen en probeerde hij de religieuze onrust in het rijk te verminderen door tolerantie en vrijheid van godsdienst toe te staan. Dit was een belangrijke stap in de richting van de latere adoptie van het christendom als de officiële religie van het rijk.

Het belangrijkste erfgoed van Constantius I Chlorus ligt echter in de persoon van zijn zoon, Constantijn de Grote. Constantijn volgde zijn vader op als keizer en bracht het  christendom tot een dominante positie in het Romeinse rijk. Zijn vader had misschien niet actief de christenen gesteund, maar zijn tolerantie jegens hen legde wel de basis voor de latere acceptatie van het christendom door de Romeinse elite.